معرفی کتاب قاف
کتاب قاف اثر یاسین حجازی نگاهی دارد به زندگی رسول گرامی اسلام از تفسیر سورآبادی، سیرت رسول الله و شرف‌النبی.
درباره کتاب قاف
این اثر به بازخوانی زندگی رسول مکرم اسلام از سه متن کهن به نام های تفسیر سورآبادی، سیرت رسول الله و شرف النبی پرداخته که از تولد تا رحلت آخرین فرستاده الهی را برای خواننده روایت می‌کنند.
یاسین حجازی برای نوشتن این کتاب سه سال وقت گذاشته تا تصویری روایی و بر اساس مستندات تاریخی برای خواننده به صورت خطی ارائه کند.
حجازی درباره این اثر می‌گوید: «حاصلِ ایده‌ای است که بیش از چهار سال پیش ــ مثلِ پاره‌سنگی که از ناکجایی سویم پرت کنند ــ به ذهنم خورد و قدحِ سرم را شکست و فرورفت و فرونشست در خاکِ جمجمه‌ام و یک سال طول کشید تا یکی تاک شد و حبّه حبّه برآمد و سه سال طول کشید تا قطره قطره روی کاغذ افشاندمش.»
درباره یاسین حجازی
یاسین حجازی زاده ۱۳۵۷ است. او به متون کهن علاقه‌ی زیادی دارد و کارهایش همه بر اساس بازنویسی از متون کهن تدوین شده‌اند. آثار یاسین حجازی بیشتر درباره موضوعات دینی و آیینی است. از میان آثار او می‌توان به هفتاد و سومین نفر، آه (بازخوانی مقتل امام حسین) و قاف اشاره کرد.
بسیاری از منتقدین، آثار حجازی را نوعی «کولاژ» یا پازل می‌دانند که با استفاده از تصویرها، بخشی از یک نامه یا گفتگوها و کنار هم قرار دادن آنها داستان را می‌سازد. هرکدام از خرده روایات او تکه‌ای از یک «کولاژ» است که از کنار هم گذاشتن آنها می‌توان اصل واقعه را دریافت و نتیجه نهایی را دید.
بخشی از کتاب قاف
جبریل دست به پشتِ مصطفا بازنهاد، گفت: «در این راه عجایب‌ها بینی و معانیِ آن بِنَدانی تا من تو را نگویم. و مُنادیان تو را از هر سوی آواز دهند. نِگَر تا اجابت نکنی! به آخر من تو را بگویم که آن چیست.»
پس بُراق فرا رفتن آمد میانِ آسمان و زمین. هرچند که چشم کار کردی، به یک گام نهادی. چون به بالایی رسیدی، پایش دراز گشتی و دستش کوتاه گشتی. چون فرا نَشیب رسیدی، دستش دراز گشتی و پای کوتاه.
زمانی برفت ...
پس من دیدم دو مرد را: یکی خفته و یکی ایستاده و سنگ می‌آرد و سرِ این مردِ خفته خُرد می‌شکند و سرش هم چُنان درست می‌شود که بود. پس سنگی دیگر می‌آرد و سرش می‌شکند هم چُنان.
پس مرا گفت: «برو از پیش!»
من برفتم. دو مرد را دیدم: یکی نشسته و یکی ایستاده، در دستِ او قلاب‌هایی آهنین و در گوشه دهانِ این مردِ نشسته می‌افگند و می‌کِشد و پس در گوشه دیگر از دهانش هم چُنین قلابی می‌افکند و می‌کِشد.
من گفتم: «سُبحانَ الله!»
پس مرا گفت: «برو از پیش!»
پس برفتم. مردانی را دیدم برهنه و زنانی برهنه وآتشی از زیرِ ایشان می‌آید.
پس برفتم. جویی دیدم از خون و مردی در آن جوی بانگ می‌دارد. و بر کنارِ جوی مردی بود که سنگ‌ها جمع می‌کرد و به آتش آن سنگ‌ها می‌تافت تا چون جَمَره آتش می‌گشتند و هرگاه که این مرد که در جوی خون بود نزدیک می‌رسید، یکی از آن سنگ‌ها در دهانِ او می‌نهاد.
من گفتم: «سُبحانَ الله!»
پس مرا گفت: «برو!»
پس برفتم ساعتی. بیشه‌ای دیدم و در آنجا کودکان بسیار. و در میان ایشان پیری بود که از درازی که بود سرش را نمی‌شایست دید.
من گفتم: «سُبحانَ الله! این کیست؟»
پس مرا گفت: «برو!»
من برفتم. درختی دیدم که اگر خلق جمع شوند، جمله این درخت سایه کُند همه را. و در زیرِ درخت دو مرد بودند: یکی هیمه جمع می‌آورد و یکی آتش می‌افروخت. من گفتم: «این چیست؟»
پس گفت: «برو!»
پس برفتیم تا برسیدم به درجه‌ای عظیم، که من هرگز بزرگ‌تر از آن درجه‌ای ندیده بودم. و بر آن درجه، شهری دیدم بنا نهاده خِشتی از زر و خِشتی از سیم. و ما به درِ آن شهر رفتیم و در بگشودند و جماعتی مردان پیشِ ما آمدند: بعضی از ایشان نیکو - چنان که من نیکوتر از ایشان ندیده بودم - و بعضی زشت - چنان که من زشت‌تر از ایشان ندیده بودم.
